Digital Compact Cassette
Wygląd
![](https://nekopoi.vihentai.com/nekopoi/AOycmcv5SYpRWZtl2apdnLkF2bsBXd6MHc0/wikipedia/commons/thumb/3/34/Digital_Compact_Cassette_front.jpg/220px-Digital_Compact_Cassette_front.jpg)
![](https://nekopoi.vihentai.com/nekopoi/AOycmcv5SYpRWZtl2apdnLkF2bsBXd6MHc0/wikipedia/commons/thumb/e/e4/Digital_Compact_Cassette_rear.jpg/220px-Digital_Compact_Cassette_rear.jpg)
DCC (ang. Digital Compact Cassette) – format zapisu magnetycznego cyfrowego dźwięku wprowadzony przez firmy Philips i Matsushita (Panasonic Corporation) pod koniec 1992 roku, następca popularnych ówcześnie kaset analogowych, konkurent Minidisców.
Magnetofony obsługujące ten format pozwalały na rejestrowanie na taśmie DCC, dźwięku cyfrowego o jakości hi-fi, a także umożliwiały odtwarzanie popularnych wtedy kaset compact cassette. Wykorzystywały one cyfrowy zapis wzdłużny, a używana głowica kilkuścieżkowa była nieruchoma.
W DCC używany jest standard MPEG-1 I (zob. MP1) w postaci kodeka kompresji stratnej dźwięku PASC (Precision Adaptive Subband Coding)[1].