Online nieuws van MuzieKKrant |
MuzieKKrant e-zine wil je minimaal wekelijks op de hoogte brengen van al de muzikale nieuwtjes.
Jaargang 3 - Nummer 31 - van 27/09/02
MEDIA: RADIO 1: CUCAMONGA VAN 30 september
2002m
JEAN BLAUTE & ROLAND SAMEN OP DE PLANKEN
IN HET CANDELAERSHUYS
MUZIKANTENDAG IN DE AB
ALS EERSTE BELGISCHE GROEP: CLOUSEAU 4 KEER IN
HET SPORTPALEIS. - EXTRA CONCERT
KLARA-MUZIEKPRIJZEN 2002
EEN WEEKEND POP- EN ROCK A CAPELLA IN MAASEIK
CONCERTVERSLAG : 16 HORSEPOWER EN HAWKSLEY
WORKMAN
CONCERTVERSLAG : LES T�TES RAIDES
CONCERTVERSLAG: TORTOISE
MEDIA: RADIO 1: CLUB TROPICAL VAN 27 september
2002
MEDIA: RADIO KLARA: ‘HEMEL & AARDE’VAN
29/09
MEDIA: RADIO KLARA: RANS VAN 2/10
MEDIA: RADIO KLARA: RANS VAN 28/09
CD-RECENSIE: TAKEMITSU - IN AN AUTUMN GARDEN
CD-RECENSIE: GUBAIDULINA - OFFERTORIUM
CD-RECENSIE: CARLOS BARRETTO TRIO: “Radio
Songs”
CD-RECENSIE : BEN SLUIJS QUARTET: FLYING
CIRCLES
CD-RECENSIE: MACACO: “Rumbo Submarino”
CD-RECENSIE: DANIEL M�LLER-SCHOTT &
ROBERT KULEK: MUSIC FOR CELLO AND PIANO
CD-RECENSIE: HELMUT LOTTI - “MY TRIBUTE
TO THE KING”
CD-RECENSIE: TOCOTRONIC - Tocotronic
CD-RECENSIE: PRIMAL SCREAM - EVIL HEAT
CD-RECENSIE: THE REINDEER SECTION - Son of
evil reindeer
THE GOLDEN YEARS: MET ANDRE BRASSEUR NU OOK
BELG OP DE AFFICHE
CD-RECENSIE : AUDIO KARATE: SPACE CAMP en FIVE
DAYS OFF: COAST TO COAST
CD-RECENSIE : MOUSSE T - GOURMET DE FUNK
CD-RECENSIE: STEVE REICH - VARIATIONS
CD-RECENSIE: BERLINER&ABBADO - MAHLER
SYMFONIE Nr 9
CD-RECENSIE: HIGHLIGHTS FROM THE EUROPEAN
BRASS BAND CHAMPIONSHIPS 2002
Met dank aan:
BACKTRACK, winkel waar muziek thuis is.
Sint Katelijnevest 42 - 2000 Antwerpen
03/234 97 18
[email protected]
- http://www.backtrack-music.com
Dead Man Ray ging naar Chicago en nam er met Steve Albini de cd “Cago” op. Waarom, wanneer en hoe verneemt u uit de mond van Daan Stuyven, Rudy Trouv� en Elko Blyweert.
Ook de Gentse groep Thou heeft nieuw werk: “Elvis or Betty Boop”, een prachtig plaatje vol pop met stekelige angels. Hoe die tot stand kwam komt Thou in Cucamonga zelf vertellen.
Verder focust Cucamonga op het Recyclart Festival en op de
Nuit Blanche.
Er zijn nieuwe cd's van Senses, Cin�rex, Barry Adamson, Beck,
Frank Zappa, Frank Zappa en Frank Zappa. En u kunt vrijkaarten
winnen voor David Grubbs, Barry Adamson en de Nuit Blanche.
Cucamonga, maandag 30 september 2002, 22.08-24.00 uur, Radio 1.
terug naar inhoudstafel
Het moest er ooit van komen: “The beauty and the beast” samen op de planken. Na de legendarische tournee “Roland & The Centimeters” van eind jaren zeventig , slaan godfather Roland en muzikale duizendpoot Jean Blaute opnieuw de handen in elkaar. De goesting om opnieuw samen te spelen was er al lange tijd. Maar door allerlei drukke bezigheden van beide heren werd de zaak steeds uitgesteld. Roland toerde de jongste tijd met Wannes Van de Velde, met Dirk Roofthooft en het stelletje ongeregeld van El Fish. Bezig baasje Blaute, was opnieuw begeleider van Raymond en ondertussen producete hij tal van cd’s waaronder die van Clouseau en K’s Choise.
Wat mag u op de planken verwachten ? Geen enge genre-beperking, maar wel een zonnige cocktail van pop, rock, blues, roadsongs, een snuifje folk misschien zelfs een geutje kip met curry. De twee deugnieten stemmen hun gitaren (of laten dat doen) , Jean mishandelt zijn hammond annex andere klavieren en Roland leent bij Toots wel enkele mondschuivers . Enfin, iedereen klaar voor een avondje onvervalste leute.Bababananen !
Wie the beauty is of the beast kan u van 21 u vaststellen.
DONDERDAG 24 OKTOBER
DEUREN 20 U
CONCERT 21 U
TOEGANG: 9 euro (cultuurwaardebon wordt aanvaard)
Uilekotleden en CJP-houders 7 euro
Info: t 02 343 46 58 of [email protected]
terug naar inhoudstafel
MUZIKANTENDAG met DEAD MAN RAY
Zaal zaterdag, 16 nov 2002, 10:00
COMBI-TICKET
Voor de tweede maal organiseren POPPUNT en AB de MUZIKANTENDAG in
Brussel. Tijdens de vorige editie konden zo'n 700 jonge turken
met argusoren genieten van tekst en uitleg door oude en minder
oude rotten uit het vak. Workshops van ondermeer Jo Bogaert (dance),
Alex Callier (Hooverphonic, songwriting) en Stijn Meuris (Monza,
hoe begin ik een band) waren druk bezocht. Ook de demo-stand waar
je demo's kon achterlaten bij het luisterende oor van
platenfirma's en andere actoren uit het veld, was een groot
succes.
Net als vorig jaar sluiten ze deze dag af met een concert. Ditmaal zal DEAD MAN RAY, het collectief rond Daan Stuyven, Rudy Trouv�, Elko Blijweert en Wouter Van Belle ten dans spelen. Alhoewel, ten dans? Hun nieuwe album dat verschijnt op 1 oktober en werd opgenomen in Chicago onder leiding van Steve Albini (Nirvana en menig ander), is auditieve, naar de keel grijpende, grootstedelijke waanzin. Het donkere geluid - ongetwijfeld be�nvloed door het Illinois sneeuwtapijt - is de ideale soundtrack bij de eeuwig twijfelende artiest en zijn strenge muze. Support wordt LEMON die op 8 november hun debuut uitbrengen bij EMI. Je kent hen ongetwijfeld al van de EP's 'Summer Ghost' en 'Invincible'. Live al straf op Pukkelpop.
terug naar inhoudstafel
CLOUSEAU - SPECIALE EDITIE 2002
op zondag 8 december in het Antwerps Sportpaleis
De broers Koen en Kris Wauters staan begin december voor het derde opeenvolgende jaar op het podium van het Antwerps Sportpaleis, dit keer niet voor twee maar voor vier concerten. Omdat de eerder aangekondigde shows van Clouseau - Speciale Editie 2002 op dinsdag 3, donderdag 5 en vrijdag 6 december zo goed als uitverkocht zijn, voegt organisator PSE-Belgium, bekend van de Night of the Proms, nog een show toe op zondag 8 december om 20.30 uur.
Koen en Kris Wauters presteren het om in december het Antwerps Sportpaleis vier keer vol te laten lopen. Geen enkele Belgische groep heeft hen dat ooit voorgedaan. Meteen na de aankondiging van Clouseau - Speciale Editie 2002 vond een stormloop naar kaarten plaats voor het groots opgezette optreden van de twee broers in de Antwerpse evenemententempel. De twee aanvankelijk geplande shows en ook een extra show bleken niet genoeg om aan de vraag naar kaarten te voldoen. Nu al zijn bijna 40.000 toegangskaarten aan de man of aan de vrouw gebracht.
De vele duizenden fans weten natuurlijk wel waarom ze erbij willen zijn. Met Clouseau is het keer op keer genieten van muziek op zijn mooist, van intieme momenten, maar ook van ongebreideld feestplezier. Bovendien zullen Koen en Kris de mogelijkheden van het Sportpaleis ten volle benutten om van ‘Clouseau - Speciale Editie 2002’ een grootse en bruisende show te maken die niet met hun theatershows te vergelijken valt. Koen en Kris geven altijd het beste van zichzelf; in het Sportpaleis doen ze daar graag nog een grote schep showgeweld bovenop.
Om late beslissers toch nog de kans te geven dit grote en bruisende feest mee te maken, werd besloten om een (laatste !) extra show aan de reeks toe te voegen op zondag 8 december om 20.30 uur. Wie nog geen kaarten in zijn bezit heeft, maar toch uit volle borst met Clouseau en de vele duizenden fans mee wil zingen, belt best zo snel mogelijk naar Tele Ticket Service 070/345.345 (vanuit NL: 0900-45.000.45) om plaatsen te reserveren.
‘Clouseau - Speciale Editie 2002’ in het Antwerps Sportpaleis op dinsdag 3, donderdag 5, vrijdag 6 en zondag 8 december, telkens om 20.30 uur. Kaarten kosten 15, 20, 25 en 30 euro (exclusief service- en portokosten) en kunnen worden besteld bij Tele Ticket Service 070/345.345.
terug naar inhoudstafel
Wat vorig jaar nog een experiment was, wordt nu een stevige traditie: met de Klara-Muziekprijzen 2002 zorgt het cultuurnet voor een prikkelende selectie uit de cd-oogst van het voorbije seizoen. Klara presenteert de hele maand oktober 42 genomineerde cd's, zowel klassiek als jazz en wereldmuziek. De luisteraars beslissen over drie publieksprijzen, die uitgereikt worden tijdens het evenement Klara in het Paleis op zaterdag 30 november. Een leuk surplus voor melomanen: voor alle genomineerde cd's is tot eind december een korting te krijgen bij 26 platenzaken in Vlaanderen en Brussel.
De Klara-medewerkers hadden er hun handen mee vol: van juni tot augustus werkten ze aan een preselectie van 'de beste cd's van het seizoen'. In de klassieke genres werden 30 cd's verkozen, met zowel jonge vertolkers (Hilary Hahn, Marco Beasley, Renaud Capu�on, Vivica Genaux, het Skampa-kwartet, Johanette Zomer...) als de vertrouwde namen van Nikolaus Harnoncourt, Anne-Sofie von Otter, Bernard Haitink, Leif Ove Andsnes, Colin Davis en Pierre Boulez. Vlaamse musici scoren ook aardig: het Huelgas-ensemble van Paul Van Nevel is present met twee nominaties, twee keer Vivaldi ook (Roel Dieltiens & Explorations en Il Gardellino), Philippe Herreweghe met Franck en het ensemble Oxalys met Richard Strauss. Bij de zes genomineerde jazzproducties zitten ondermeer Misha Mengelberg, Nathalie Loriers, Wayne Shorter en het Philippe Aerts Quartet. Wereldmuziek zwerft van Dhruba Ghosh, Rans & Flagel en Klezmermuziek tot bij multiculturele kruisbestuiving in het "Silk Road"-album van Yo Yo Ma en de wonderlijke wereld van Luthomania.
Klara-luisteraars kiezen drie Publieksprijzen
Alle genomineerde cd's zijn bij Klara te horen van 1 tot 31
oktober, in vrijwel alle programma's. Bij Fred Brouwers komen ze
allemaal aan bod, elke werkdag van 10 tot 12. In de
ochtendprogramma's zitten heel wat verleidelijke fragmenten, bij
Nicole van Opstal en Lut van Der Eycken hoort u integrale
composities. In Podium, Mixtuur en De Tuin van Eden blijven de
genomineerde cd's aandacht krijgen. U kunt er dus deze maand -
bij wijze van spreken - niet naast luisteren…
Welke muziek zal de Klara-luisteraars het meeste bekoren? Dat
wordt beslist door de keuze van de drie Publieksprijzen, in de
categorie�n klassiek, jazz en wereldmuziek. Stemmen kan
gedurende de hele maand oktober via de website klara.be. of de
speciale Klara-folder. Die folder (met een totaal van 120 euro
kortingbonnen) verschijnt deze week in Knack-magazine (editie 1
oktober) en is ook verkrijgbaar in 26 platenzaken die aan de
actie deelnemen. U kunt de folder ook aanvragen via [email protected]
of briefkaartje aan Klara, 1043 Brussel. Wie meestemt maakt kans
op ��n van de genomineerde cd's. En ��n luisteraar gaat zelfs
aan de haal met het hele pakket: de 42 beste cd's van het
voorbije seizoen. De winnaars van de Publieksprijzen worden
bekendgemaakt op zaterdag 30 november, tijdens het Klara in het
Paleis in het Brusselse PSK. Naast de drie publieksprijzen kiest
het Klara-team zelf ook nog voor een beste Vlaamse productie en
een beste internationale cd van het jaar. Samen dus vijf
bekroonde cd's dus, en… ook nog de prestigieuze Klara-Carri�reprijs
voor een musicus die gelauwerd wordt voor zijn of haar loopbaan
in de muziek. Vorig jaar kreeg klarinettist Walter Boeykens die
Carri�reprijs. Voor dit jaar belooft Klara opnieuw een hommage
aan een vertolker die internationale faam verwierf… De
uitreiking van de Klara-Muziekprijzen 2002 wordt rechtstreeks
uitgezonden vanuit het Paleis voor Schone Kunsten op zaterdag 30
november, na het nieuws van 13 uur.
terug naar inhoudstafel
Liefhebbers van pop en rock a capella worden in de watten gelegd tijdens het A Capella Weekend op 8 en 9 november. CultuurCentrum Achterolmen in Maaseik haalt het beste op dat gebied uit Nederland, zodat ook Belgi� van deze uitzonderlijke vocale talenten kan genieten. Op vrijdag 8 november kun je er naar Montezuma's Revenge gaan luisteren, Nederlands populairste pop a capella groep die ook in Duitsland en andere Europese landen fel gesmaakt wordt. Zaterdag 9 november mag Rock4, een jonge Nederlandse groep die sublieme pop/rock a capella brengt, laten zien en horen dat ook zij aan de top van de internationale a capellasc�ne thuishoren. Na concerten in Nederland, Oostenrijk, Itali� en Duitsland, eindelijk ook in Belg��. Meer info over het weekend en de groepen op www.a-capella.be . Tickets voor deze concerten zijn te bestellen op 089 / 56.99.56; er zijn kortingen voor wie voor beide concerten kaartjes besteld, voor abonnementen, voor -26 en +55-jarigen.
terug naar inhoudstafel
Les Nuits Botaniques, Koninklijk Circus 19-09-2002
Donderdag 19 september 2002. Eindelijk de kans om Eug�ne en
vrienden aan het werk te zien. De andere keren dat de profeet
zelve en zijn discipelen onze contre�en bezochten was ik steeds
bezet. Vijf albums in zeven jaar. Zeven is een bijbels getal dus
2002 moest een rustig, meditatief jaar worden. De vijfde album
‘Folklore’ bewijst dit. Een rustige plaat met kleine
bezetting, a.h.w. Sixteen Horsepower unplugged.
Ik met volle goesting naar het Koninklijk Circus, wetende dat een
stoel mijn achterste verwachtte (stoel a229).
Eerst ene Marc Huyghens, een franstalige landgenoot die duidelijk fans had meegebracht maar weinig of geen overtuiging bezat. Zijn nummers waren in het Engels, hij speelde akoestische gitaar en 5-string banjo. Daar houdt de vergelijking met de rest van de avond mee op. Zijn nummers hadden meer weg van een doorsnee Franse chanson. Niks country, niks pop, niks sfeer. Verkeerd geprogrammeerd, punt uit.
Na dit gedoe werd ik achterover gemept door een gigant. Deze
gigant was een kop kleiner dan ondergetekende, ook magerder,
ieler, maar oh zo groots. Zelden een optreden gezien waar ik zo
van ondersteboven was. Deze Hawksley Workman zou een
songwriter kunnen zijn voor Tom Waits, mocht de Godheid het nodig
achten. Zijn zangcapaciteiten zijn deels opgebouwd uit een stukje
Jeff Buckley, David Bowie, S.C. Carlens, een snuif opera, …
Rare sprongetjes en overgangen, verhalende teksten met soms
absurde besluiten, ietwat Zappa�ans. Enfin ik weet dat ik door
zulke vergelijkingen mensen tegen de borst stuit maar het is
gewoon een gegeven.
Hawksley Workman begeleidt zichzelf met een sneerharde
telecaster. Tevens is er ook ��n pianist stevig aanwezig. Deze
wordt voor ��n nummer wandelen gestuurd opdat HW zou
kunnen bewijzen dat ook hij de piano meester is, overbodig
trouwens.
Velen zullen hem te theatraal vinden. Op een bepaald moment
begint hij ritmes te kloppen op het podium en dit met behulp van
2 bezemstelen: fantastisch. Hij speelt als een klein kind met
vingersymbaaltjes. Is cabaretesk, guitig, tegelijk arrogant en
lijkt soms wat would be. Maar hij is er beste vrienden, hij is er
al.
Hij is klaar voor het grote podium, voor ’t grote werk, voor
ik weet niet wat allemaal. Alleszinds zeker voor mij.
En dan was het zover, mijn avond kon al niet meer stuk. Iets onverwacht ontdekt, en de profeet en apostelen nog in het verschiet. Ik zei tegen mijn medetoeschouwers dat de G�ne zot moest zijn om die gekke Canadees in het voorprogramma toe te laten. En ik had gelijk. Sixteen Horsepower bouwde heel knap de sfeer op. Maar helaas was voor mij dan ook alles gezegd. Slecht was het helemaal niet. Maar het werd soms wat saai. De bindteksten waar schaars, zelfs quasi nihil. Op een schamele ‘thank you for clapping’ en de ‘the Lord will bless you and keep you’ na, bleven we op onze honger zitten. Ik blijf luisteren naar hun sfeervolle opnames!
Folk en singersongwriter
www.16horsepower.net
www.hawksleyworkman.com
Guy Van Wynsberghe Jr.
terug naar inhoudstafel
Parijs. Donderdagavond. Op het zandpodium van het 18de eeuws theater Les Bouffes du Nord spelen vijf mannen en twee vrouwen petanque. Ze noemen zich les T�tes Raides, de stijfkoppen. De volgende drie uur zullen ze de uitverkochte zaal onderdompelen in een wonderlijk universum van chanson, cabaret, rock, ballet en circus.
Twee roadies in stofjas en bolhoed ruimen stuntelig het
petanqueveld op. Uit gaan de lichten en op komt Christian Olivier.
Met een megafoon leidt hij als een rattenvanger van Hammelen zijn
zeskoppig zwartgekleed gevolg door de zandpiste tot hun adem zich
met die van het publiek vermengt.
Het volgende nummer verdwijnt de megafoon. Christian Oliviers
doorrookte stem vult nu zonder versterking het theater. Ze geeft
een warm, geruststellend gevoel, ondersteund door akkoestische
instrumenten : accordeon, cello, viool, bas, basdrum, gitaren,
trompet en sax.
Les T�tes Raides heeft gevoel voor drama. De zanger kan tijdens een zacht nummer alleen in de volgspots staan en met zijn ogen en handen geesten oproepen, zoals Brel dat veertig jaar voor hem deed.
Wat honderden andere Franse groepen ook niet hebben, is de Muziek. Die is Puur. Zwevend tussen tristesse en extase. Brel, Tom Waits, Kurt Weill, The Clash liggen nog het dichtstbij, als ik de volgende dag aan componist-zanger-stichter Christian Olivier vraag hoe ik in godsnaam Les T�tes Raides moet omschrijven. �Het is niet echt chanson, musette, rock, punk of wat dan ook. Terugkijken naar vroeger doen we niet. We leven nu. We maken muziek voor nu.�
Dat geldt zeker voor Ginette, een van de vele hoogtepunten tijdens de optredens. Het bezwerende walsje stond op hun eerste, in eigen beheer uitgebrachte cd en groeide uit tot de hymne van alternatief Frankrijk. De zaal is donker wanneer Olivier en Brel-accordeonist Jean Corti het nummer op accordeon inzetten. Een kleine felle lamp (van les fabriques Ginette) daalt neer boven een meisje dat kronkelend in de zandpiste ligt. “C'est des musiciens sur les tr�teaux”, fluistert Christian Olivier, terwijl hij haar besluipt. De muziek wordt vrolijker. Ginette kronkelt steeds wilder en wilder. “T�t ou tard ca va s'�crouler. Mais leur histoire on s'en fout”, zingt de donkere gestalte bezwerend. Roept, “Et l� y'a Ginette!” en geeft een keiharde mep op de lamp die alle kanten uitschiet. Het meisje bevrijdt zich uit het zand en danst steeds wilder in het helse lichtspel op de wals die elke maat demonischer wordt. Tot de muzikanten, uitgeput de laatste noten zoeken en het publiek in de duisternis achterblijft. Even toch.
Toen ze nog met vier waren en amper konden spelen, noemden ze zich Red Ted. De Franse rockscene was bezeten neo-punk. Red Ted speelde op terrasjes chansons en covers van Chuck Berry. De keren dat ze op de radio de horen zijn, zijn op ��n hand te tellen, op de televisie is dat nog minder. En toch is de groep twaalf jaar later uitgegroeid tot ��n van de grote namen in het Franse muzieklandschap. Ondanks haar tegendraadsheid en dankzij haar livereputatie. Tweehonderdduizend exemplaren van hun laatste, in Brussel opgenomen Gratte Poil, verwisselden van eigenaar, de concerten zijn weken op voorhand uitverkocht.
De koppige we-doen-ons-eigen-ding mentaliteit is er nog steeds. De band met het publiek ook. De groep koos niet voor een poenscheppende zomertour langs de grote zalen. Wel voor een vijf weken lang verblijf in Les Bouffes Du Nord. Het barokke 18de eeuwse theater ligt verscholen in de migrantenwijk achter Le Gare du Nord. In deze buurt komen de nummers tot leven. ‘s Avonds bevolken de nuttelozen van de nacht de caf�s. De wc’s zijn verlicht met blacklights opdat de junkies hun aders niet zouden vinden. Zwarten geven feestjes in bouwvallige appartementen. Dit is het jaren vijftig Parijs dat ik ken van de foto’s van Ed van der Elsken en dat ik terughoor in Les T�tes Raides. Een mythe waar Brel om de hoek loert.
In de piste staan nu vader en zoon Olivier naast elkaar. �On
a maquill� nos skelettes �rod�s. C’est bien plus pratique�,
zingt de blonde dreumes.
Surrealisme en het absurde zijn soms niet veraf in de teksten van
zijn vader. Sferen en beelden oproepen, doet hij graag. �Pas
sinds onze laatste cd, Gratte Poil, heb ik meer toegankelijke
dingen geschreven. Dingen die je van de eerste keer begrijpt�,
geeft hij toe. Op dat rustige werkstuk zat tussen de akkoestische
nummers het snoeiharde L’Identit� verborgen, een aanklacht
tegen de aanpak van illegale vluchtelingen in Frankrijk. Olivier
schuwt harde politieke teksten niet meer. � Ik vermoed dat de
uitslag van recente verkiezingen zijn weerslag zal vinden op de
volgende cd. Maar zover zijn we nog niet.�
Info :http://www.tetes-raides.tm.fr en http://www.infoconcert.com
Gratte Poil werd uitgegeven door T�t ou tard, Warner Music France en is verkrijgbaar bij de betere platenzaak Kris Verdonck
terug naar inhoudstafel
22 september 2002, Koninklijk Circus, Brussel (Les Nuits Botanique)
Voor de gezelligheid moest je het niet doen. Voor het spektakel al evenmin. De heren van het vanuit Chicago opererende Tortoise houden niet van leuteren tegen het publiek, noch van protserige showelementen. De videobeelden die bij het optreden geprojecteerd werden, waren de enige gimmick die ze zich permitteerden. En deze ging - minstens gedeeltelijk - verloren in de muziek. En die muziek was er met hopen: nog meer kwalitatief dan kwantitatief. Met 5 muzikanten ontfermden ze zich over een opvallend instrumentarium van diverse (bas)gitaren, marimba, vibrafoon, keyboards en een dubbele drumset. De constante wisselingen in de bezetting - zonder uitzondering spelen ze allemaal verschillende instrumenten - leverden een muzikale stoelendans op die steevast sec werd uitgevoerd. Nooit werd hiervan gebruik gemaakt om even de grapjas of de leukerd uit te hangen. Een gemiste kans? Verre van, want het sobere podiumconcept was ook in de muziek terug te vinden en verhief deze zo tot een bijzonder hoog niveau. De muziek van Tortoise wordt gemakkelijkheidhalve vaak in het hokje van de ‘postrock’ gestopt. Een label dat door veelvuldig ge- en misbruik redelijk betekenisloos geworden is. Zie ook: postmodern en eclectisch. De aanwezige rockelement - hoe duidelijk ook - domineerden nooit het klankbeeld. De Americana weidsheid die heel af en toe de kop opstak, de bescheiden distortion of de lichte rockgroove gaven de muziek op tijd en stond een duidelijk herkenbaar poppy rockrandje. Maar voor de rest hadden de complexiteit, inventiviteit en muzikale discipline die met bakken, maar goed gedoseerd over het publiek uitgekapt werden, meer van doen met moderne klassieke muziek of hedendaagse jazz.
Zelden hoorde je gewone ‘songs’, wel volwaardig uitgewerkte composities, die in hun subtiel wisselende delen soms naar Frank Zappa verwezen. Deze complexiteit werd er nooit vingerdik bovenop gelegd. Door alles zo droog en correct mogelijk af te werken kreeg de muziek iets abstracts, waarbij alle goedkope dramatiek of sentimentaliteit op voorhand uitgeschakeld werd. De gemillimeterde precisie waarmee alles gebeurde deed vaak denken aan klassieke kamermuziek. De repetitieve melodie�n, vreemde maatsoorten - al dan niet in verschillende lagen gestapeld - en venijnig prikkelende accenten hadden dan weer veel weg van klassieke repetitieve muziek � la Steve Reich of de technische en hoekige jazz van pakweg Dave Holland. Niet de gemakkelijkste vergelijkingen, maar diegenen die de muziek van Tortoise kennen weten dat je voor een ‘gezellig onderonsje’ niet bij deze heren moet zijn. Wie vertrouwd was met de opnames van de band werd bovendien extra verwend: de nummers werden van nieuwe arrangementen voorzien en hierbij was er geen sprake van vereenvoudigde kopie�n van de opnames! Wie kwam voor ambiance en circusspektakel zal zich bedrogen hebben geweten. Muzikaal was er echter geen speld tussen te krijgen … en dat is nu net het kunstje van Tortoise.
KVM
http://www.botanique.be
http://www.thrilljockey.com
Recentste opnames: “Standards” (Warp/Zomba) Nieuwe cd:
verwacht in het eerste kwartaal van 2003. (Thrill Jockey / Bang!)
terug naar inhoudstafel
Na een stilte van twintig jaar begon het legendarische Orchestra Baobab uit Senegal aan een tweede leven. Zopas verscheen de nieuwe cd “Specialist in all styles” en de muzikale magie van weleer is er nog steeds. Gitarist Barth�lemy Attiso vertelt over de re�nie en Club Tropical doet het nieuwe album cadeau.
Verder hoort u live-opnamen van Cheb Mami, in Algerije de onbetwiste prins van de ra�. Hij mixt zijn roots met funk en hiphop tot een aanstekelijke wereldpop.
Club Tropical presenteert ook nieuwe cd’s van Youssou N’Dour, Senses, The Spanish Harlem Orchestra en Spook & The Guay. U kunt vrijkaarten winnen voor Studio Pagol en pasjes voor de Nuit Blanche in Brussel.
Club Tropical, vrijdag 27 september, 22.08-24.00 uur, Radio 1.
terug naar inhoudstafel
Concert uit de Happening van het Festival van Vlaanderen in Brussel. De Azeri zanger Alim Qasimov in een fusieproject met een Malinees ensemble olv Basekou Kouyat� (Brussel, Markeisgebouw, 8 september 2002)
HEMEL & AARDE: ELKE ZONDAG 22:30u. - 24:00u.
terug naar inhoudstafel
VOORSTELLING VAN DE LAATSTE TWEE CD’s IN DE REEKS TRAD MUZ UIT VL: “Sa lieden wij komen wat wensen “ en “Mogen wij vreemd gaan” + BOEK WIM BOSMANS. Rechtstreekse uitzending vanuit Studio Toots met live optredens van Ambrozijn, Trio Viool, Troissoeur, Tref, ‘t Kliekske, Iep Fourier ...
RANS: ELKE ZATERDAG 17:00u - 19:00u. Dit is een extra uitzending
terug naar inhoudstafel
Paul Rans grasduint in het aanbod wereldmuziek: concerten deze week, nieuwsjes en nieuwe cd’s.
Concert uit Feestival Gooik 2002: Coope, Boyes & Simpson. De drie grootmeesters van de Britse a capella-zang brachten voor de gelegenheid een hoofdzakelijk traditioneel repertoire, naast enkele eigen nummers uit hun nieuwste cd, “Twenty Four Seven”.
Focus op herdersfluitjes (Els Vercammen)
RANS: ELKE ZATERDAG 17:00u - 19:00u.
terug naar inhoudstafel
Dit is de derde CD die integraal gewijd wordt aan de muziek van Takemitsu in de reeks 20/21 van Deutsche Grammophon. Toch mag dit niet zomaar als favoritisme bestempeld worden want hier wordt een totaal andere kant van Takemitsu belicht. Op deze CD zijn namelijk alleen werken verzameld die hij geschreven heeft voor traditionele Japanse instrumenten.
Drie werken op deze CD zijn uitsluitend voor traditionele instrumenten, “In an Autumn Garden” voor gagaku-orkest, “Voyage” voor drie biwa’s en “Eclipse” voor sakuhatsji en biwa. “In an Autumn Garden” heeft het meest het rituele karakter behouden van de traditionele muziek terwijl “Eclipse” het meest aansluit bij de hedendaagse muziek door de aandacht die aan de klankkleur wordt besteed. Verhelderend is het in deze composities te merken dat de esthetiek van Takemitsu voor een groot deel zijn wortels heeft in de Japanse muziek en bovenal is het treffend hoe vanzelfsprekend en natuurlijk zijn muziek klinkt op deze instrumenten. Takemitsu is er in geslaagd een symbiose tot stand te brengen in deze werken tussen de muziek waarmee hij van jongs af aan mee vergroeid was en zijn westerse manier van componeren.
Verder is Takemitsu bekend voor composities waar hij het westerse en het oosterse met elkaar confronteert zoals “November Steps” en “Autumn”. Van beide werken zijn hier de solo-passages genomen voor de traditionele instrumenten. Dat is een keuze die moeilijk te begrijpen valt, het gaat hier namelijk om werken die de confrontatie tussen west en oost als onderwerp hebben. Het weglaten van een van de twee elementen is dan een amputatie die het werk onherkenbaar verminkt. Waarom heeft men niet een van de twee werken volledig opgenomen, of als men ervoor gekozen heeft om een plaat te maken met uitsluitend Japanse instrumenten, waarom heeft men dan niet voor enkele stukken traditionele muziek gekozen zodat de luisteraar een beter begrip kan krijgen van de creativiteit van Takemitsu?
De uitvoerders Kinshi Tsuruta op biwa en Katsuya Yokoyama op sakuhatsji zijn autoriteiten op hun vakgebied die al aan verschillende plaatopnames hun medewerking hebben verleend en ook hier overtuigend hun kunnen bewijzen.
Het opnemen van fragmenten van composities vind ik een gemiste
kans. Daartegenover staat dat het belichten van de traditionele
Japanse kant van Takemitsu’s werk een schitterend idee is
dat in de eerste plaats mooie muziek oplevert maar ook een beter
begrip van zijn esthetiek in het algemeen.
Deutsche Grammophon / Universal
Klassiek - Hedendaags
***
BVH
terug naar inhoudstafel
Deze CD past in de reeks echo 20/21 van Deutsche Grammophon. In deze reeks zijn oude opnames te vinden van mijlpalen uit de late 20ste eeuw terug opgezocht en opnieuw uitgebracht. Zo ook het vioolconcerto “Offertorium” en “Hommage � T.S.Eliot” van Sofia Gubaidulina.
Het vioolconcerto uit 1980 verwijst meer dan duidelijk naar Bach door het thema van “Das musikalischer Opfer” als uitgangspunt te nemen. Het is niet altijd duidelijk of dit thema als citaat deel uitmaakt van de compositie of dat Gubaidulina’s muziek eerder als een commentaar is bedoeld op het koninklijk thema. Maar eigenlijk is dat van weinig belang, de muziek van Gubaidulina spreekt sterk aan. Haar muziek is dramatisch vanuit de muzikale gestes. Grote gebaren zoals glissandi in de strijkers, of plots het lage register benadrukken in al zijn donkerte. En meteen valt op dat de kwaliteiten van deze muziek onlosmakelijk verbonden zijn met haar orkestratiekunst. Zij benut de vele mogelijkheden van het orkest om echte klankschilderingen te cre�ren, met soms sprookjesachtige taferelen.
De uitvoerders zijn bekend: Gidon Kremer is de solist en Charles Dutoit leidt het Boston Symphony Orchestra. Een oerdegelijke uitvoering die deze compositie alle eer aandoet. Het is trouwens met dit concerto en de uitmuntende uitvoering van Kremer dat Gubaidulina als componiste bekendheid heeft verworven bij het grote publiek.
Het tweede werk op deze CD “Hommage � T.S.Eliot”
uit 1987 voor sopraan en octet, toont weerom de pakkende kracht
van Gubaidulina’s muziek. Ook in deze compositie realiseert
zij dit in de eerste plaats door gestiek en teksturele middelen.
En hoewel zij het abstracte van het modernisme afwijst, weet zij
wel instrumentale vernieuwingen zoals multifonics in haar muziek
te integreren.
Ook hier staat Gidon Kremer garant voor een schitterende
uitvoering, bijgestaan door de sopraan Christine Whittlesey, die
uitblinkt door een uiterst verstaanbare dictie.
Deze CD bevat twee schitterende werken van Sofia Gubaidulina
in uitvoeringen die nog altijd fris en bijzonder overtuigend
klinken. Een CD die gerust een klassieker genoemd mag worden.
Deutsche Grammophon - Universal
Klassiek / Hedendaags
****
BVH
terug naar inhoudstafel
‘Radio Song’ blijkt al de derde cd te zijn van het
Portugese Carlo Barretto Trio, een ensemble dat in onze streken
minder bekendheid geniet. Helaas of gelukkig een bewijs dat er
nog minder bekende kwaliteit te ontdekken valt. En kwaliteit voor
een breed publiek. Met de Franse rietblazer Louis Sclavis als
gastmuzikant levert het trio hier een buitengewoon lichte, maar
niet lichtzinnige cd af. E�n voor ��n klinken de stukken
toegankelijk, maar evengoed uitdagend. De klank wordt geschraagd
door de virtuoze en vaak swingende baslijnen van Barretto. Het
gemak waarmee hij alles brengt en de perfectie van de intonatie
geven zijn spel de vaart van een geruisloos denderende sneltrein.
De vaak lichte drumpartijen van Jos� Salgueiro dompelen de
muziek onder in een Zuid Europese - Noord Afrikaanse sfeer. Het
nu eens van fijne distortion voorziene, dan weer glasheldere
geluid van gitarist M�rio Delgado verwijst beurtelings naar Mike
Stern of John Scofield en Bill Frisell. De geest van het trio van
Frisell - met Joey Baron en Kermit Driscoll - duikt overigens
geregeld op. Zowel de elektronische effecten, het in flarden
aanwaaien van melodie�n, de vreemde stotterende ritmes, als de
sfeer van verlaten prairies of westernstadjes die zich opmaken
voor een straatduel zijn sporadisch maar overduidelijk aanwezig.
De complexere composities dragen dan weer enigszins de stempel
van Dave Holland. Vol vreemde - al dan niet wisselende en
tegelijkertijd gecombineerde - maatsoorten en vergeven van
vlijmscherpe ritmische randjes en accenten tasten ze de grenzen
van het samenspel af. Een test waar het trio / kwartet cum laude
in slaagt. De gouden combinatie van technisch vernuft en een
licht geluid wordt afgewerkt met sporen van funk, rock en zelfs
Zuid-Amerikaanse popelementen richting Paul Simon. Opvallende
stukken zijn ‘On Verra Bien’ en ‘Varia��es Em Mi’.
In het eerste - een duet tussen Barretto en Sclavis - wordt een
demonstratie geleverd van wat muzikale communicatie betekent: de
dialoog barst van de muzikale verwijzingen naar mekaars
tussenkomsten en ook de overgangen gaan opvallend tot bijna
verdacht spontaan. Alsof ze samen dezelfde geest delen. In het
laatste nummer toont Barretto zich van zijn meest melodische en
zelfs melancholische kant. Uitsluitend solistisch klinkt deze
track onwaarschijnlijk volledig, met o.a. verwijzingen naar
middeleeuwen en renaissance. Voor Barretto is de traditie
duidelijk ruim te interpreteren. En als alles goed gaat, de
toekomst zomogelijk nog ruimer.
(CBTM - CBTM0001 CB3)
Jazz
****
KVM
Bezetting: Carlos Barretto (b); M�rio Delgado (g); Jos� Salgueiro (d, perc); Louis Sclavis ((kl, bkl, ss)
terug naar inhoudstafel
Los van het intimistische en minder toegankelijke "Stones"
van Ben Sluijs en pianist Erik Vermeulen is "Flying circles"
de vierde cd van het Ben Sluijs Quartet en ze bevestigen met deze
plaat hun status als ��n van allerbeste Belgische jazzensembles.
Het is mogelijk een kwestie van persoonlijke smaak, maar "Flying
circles" overtreft zelfs het ��n jaar oude "Seasounds".
Zonder bassist Piet Verbiest en drummer Eric Thielemans onrecht
te willen aandoen, kunnen we toch niet om de bijdrage van pianist
Erik Vermeulen heen. De prachtige piano-intro van "Medieval"
verwijst al dan niet bewust naar Erik Satie en wanneer de rest
invalt blijft het po�sie pure van een onaardse schoonheid. Het
titelnummer is uit ander hout gesneden en lijkt een improvisoire
zoektocht van de muzikanten naar een eenheid die even wordt
bereikt maar waar ze zich, onvoldaan, niet bij neerleggen,
terwijl in "Exactly what I don't mean" en "Naomi"
dat evenwicht veel minder veraf lijkt. Zowel de solo's van Sluijs
als die van Vermeulen vallen trouwens op door hun beheerst
karakter waardoor de begeleiders niet worden weggespeeld. Vaak
moeten we ook terugdenken aan het verrassende debuut "Voices
of Pohjola" van het Alexi Tuomarila Quartet vorig jaar: even
fris, even afwisselend en een even beklijvende luisterervaring.
De Werf W.E.R.F. 034 (The Finest in Belgian Jazz 6)
****
OV
terug naar inhoudstafel
Om maar met de deur in huis te vallen: Macaco opperhoofd
Daniel Carbonell opereert vanuit Barcelona, eveneens
verblijfplaats van Manu Chao. Daarmee is meteen het hoge woord er
uit. De mengeling van zuiderse muzikale elementen maakt de
vergelijking tussen Chao en Macaco heel gemakkelijk. Iets te
gemakkelijk? Misschien wel, want Carbonell ziet het feestje iets
kleiner, wat intiemer - niet minder zonnig en warm! - maar
bovenal breder. De combinatie van rumba, Cubaanse klanken, latin,
reggae, dub en Zuid Amerikaanse muziek met jazz, funk, hiphop en
flamenco mag dan niet altijd revolutionair klinken, het blijft
allemaal heel fris en aanstekelijk dansbaar. Voornamelijk door de
lichte arrangementen en het kristalheldere geluid. Bij Macaco
slibt de muziek nooit dicht met een overdaad aan klanken of
instrumenten. Alles blijft haarfijn hoorbaar. Hierdoor komen de
ritmische precisie en complexiteit mooi naar voren, zonder
opgedrongen te worden. Modernere elementen als scratches en
elektronische effectjes zijn naadloos ge�ntegreerd in het geluid.
Ze klinken zo natuurlijk dat ze haast niet opvallen, laat staan
zouden storen. De af en toe bijgevoegde beats zijn nooit zwaar en
accentueren slechts zelden de maat, waardoor de andere ritmes
alle ruimte krijgen en de muziek altijd doorzichtig blijft. Ook
wanneer er vreemd gegaan wordt met minder voor de hand liggende
partners. Muzikaal overspel met het nodige gevoel voor humor! De
naar Fatboy Slim knipogende opbouw van ‘Incomunikaos’
ruikt enigszins naar sympathiek parodi�ren. Terwijl de musical
gerichte caf� chantant ambiance in ‘Arma 2 Filo’
sporadisch gezelschap krijgt van een schuurpapieren zangstem die
veel weg heeft van een Spaanse Louis Armstrong. Totaal
tegenovergesteld is het weemoedige ‘Burbuja Roja’, dat
sterk naar een latinvariant van het chanson � la Jacques Brel
neigt. Wanneer het in ‘Prisa Mata’ dan toch even echt
carnaval mag zijn, worden de clich�s van percussie, trompetten
en scheidsrechterfluitjes gretig bovengehaald. Echter niet zonder
ze tegen een achtergrond van elektronica te plaatsen. Enige
zelfrelativering is de heren van Macaco dus ook duidelijk niet
vreemd. En dat is slechts ��n van de troeven van deze cd.
Edel / Edel
Pop/world
****
KVM
http://www.macaco.to
http://www.edel.com
terug naar inhoudstafel
De Debut-reeks van Emi waarin ook deze cd met werk van de
Franse componisten Claude Debussy, C�sar Franck, Maurice Ravel
en Francis Poulenc verscheen zet de spotlights op (jongere)
muzikanten die aan de vooravond van hun verwachte grote doorbraak
staan en die voor die gelegenheid de Abbey Road Studio's ter
beschikking krijgen. De 26-jarige Duitse cellist Daniel M�ller-Schott
werd in M�nchen geboren, kreeg les van o.a.Walter Nothas,
Heinrich Schiff en Steven Isserlis en kwam voor het eerst in de
belangstelling toen hij tien jaar geleden in Moskou de eerste
prijs in de wacht sleepte op de internationale
Tsjaikovskiwedstrijd voor jonge musici. Dit leidde tot optredens
met onder meer Anne-Sophie Mutter, Ben Orkis en vverschillende
belangrijke orkesten in Europa, Australi� en de V.S. Robert
Kulek werd geboren in de Letse hoofdstad Riga en was in 1994
laureaat op de Vittorio Gui Kamermuziekwedstrijd in Firenze.
M�ller-Schott brengt een zeer geslaagde uitvoering van werken
van enkele der bekendste Franse componisten. Vooral de "Sonate
voor cello en piano", een tot voor enkele jaren minder
gekend werk van Poulenc is een parel geworden. Naar verluidt
klinkt dit werk, zoals wel vaker bij Poulenc het geval is, een
stuk eenvoudiger dan het in werkelijkheid is. Het eerste en derde
deel klinken eerder speels, het deel ertussenin, de "Cavatine"
is erg ingetogen maar tevens mooi, terwijl het slotgedeelte
afwisselend eerder overweldigend en speels klinken. Van de Franse
componist Cesar Franck, miskend omdat hij in tegenstelling tot
zijn land- en tijdgenoten Offenbach, Gounod en Lalo geen opera
kon schrijven, brengen M�ller-Schott en Kulek de "Sonate in
A groot voor viool en piano" uit 1886. De toen 64-jarige
Franck - zijn grootste werken dateren van na zijn vijftigste -
schreef het als huwelijksgeschenk voor de Belgische componist Eug�ne
Ysa�e en Jules Delsart, een vriend van Franck transcribeerde het
stuk later met diens goedkeuring voor cello. Het is een prachtig
monumentaal en homogeen, zachtmoedig werk waarmee Franck destijds
voor het eerst massaal werd geprezen en wie deze intense
uitvoering niet kan smaken zou eigenlijk geen muziek mogen
beluisteren. Ook mooi, maar niet onvergetelijk op deze cd is het
eerste deel van Debussy's "Sonate voor cello en piano in D
mineur" uit 1915, gecomponeerd toen Debussy al ernstig ziek
was. In het tweede en derde deel komen de uitvoerders beter voor
de dag maar ze bloeien pas echt open in het quasi onbekende
"Intermezzo", het vierde deel van een nooit afgewerkte
suite voor cello en orkest. Kort, bijna als opvullertje is "Pi�ce
en forme de habanera" van Ravel nog achteraan deze cd
geplakt maar laat u niet misleiden door die indruk. Het was
oorspronkelijk bedoeld voor zang maar net in dit stuk komt de
virtuositeit van M�ller-Schott nog het meest tot uiting. Ook de
klank is uiterst verzorgd, niet altijd evident voor lager
geprijsde cd's, en maakt "Music for cello and piano"
tot ��n van de beste kamermuziek-cd's de jongste maanden.
Emi Classics 7243 5 75201 2 6
*****
OV
terug naar inhoudstafel
Sam Phillips is legendarisch geworden met zijn ‘Sunlabel’, dat automatisch geassocieerd wordt met rock’n’roll. Toch strookt dit niet helemaal met de werkelijkheid, vermits Phillips verknocht was aan blues en Rhythm & Blues en reeds vanaf 1950 (en dit tot ’58) vooral zwarte muzikanten op vinyl zette. Wegens het heersende racisme in de USA en het etiket ‘duivelse muziek’ dat op blues werd geprikt verkocht hij echter weinig platen. Bijgevolg ging Sam op zoek naar blanke zangers wiens stem de klankkleur van de negers benaderde en ontdekte alzo Johnny Cash, Carl Perkins, Jerry Lee Lewis, Roy Orbinson en ...Elvis Presley. Het was vooral deze laatste, die reeds op jeugdige leeftijd luisterde naar country maar vooral gepassioneerd was door blues (o.a. Big Bill Broonzy, Jimmy Reed en Bukka White), en geleidelijk, toen hij zijn carri�re opstartte, Rhythm & Blues omtoverde tot rockabilly en rock’n’roll. Elvis heeft zeker geen patent op deze naam, noch Bill Haley of radio-dj Alan Freed. Het woord “rock’n’roll” had bij de zwarte bevolking sinds jaren een ‘slang-betekenis’ die duidelijk seksueel getint was. Op het ogenblik dat de blanken dit woord overnamen werd het echter door de negers niet meer gebruikt. Presley, die regelmatig de zwarte musici ging bewonderen in kroegen en clubs, kende blijkbaar wel de oorspronkelijke verwijzing, gezien zijn zogenaamde schunnige heupbewegingen tijdens de beginjaren van zijn carri�re.
Elvis cre�erde een unieke stijl �n beschikte over een
specifiek stemgeluid! Met dit “statement” beland ik z�ker
niet in de annalen van de muziekgeschiedenis. Ook al debuteerde
de nu erg succesvolle Helmut Lotti als imitator van Elvis met het
nummer “My Boy” in de Nederlandse Soundmixshow, toch
hield hij bij de voorbereidingen en de opnamen van zijn “Tribute
To The King” ook rekening met dit “gegeven”;
bewijs zijn erg persoonlijke en eigenzinnige interpretaties van
Presley en hij bewijst dit meteen met de geslaagde opener “Suspious
Minds”. Lotti overloopt Elvis’ carri�re op dit album,
al gaat mijn voorkeur uit naar diens fiftiesperiode, en voegt er
zelfs twee eigen composities, geschreven vanuit de ‘Presley
sound’, aan toe, namelijk “If You Were Mine” en
het knappe “Thank You”.
“Return To Sender”, waar de blazersectie storend is
en leuker zou klinken in een kleine bezetting, en het overbodige
“What Now My Love”, een nummer van Gilbert B�caud,
zijn niet direct “my cup of tea”. Maar tal van ‘meevallers’
sieren deze cd. “One Night With You” wordt w�l lekker
rauw gezongen met een sobere begeleiding op de achtergrond. De
Californische Righteous Brothers maakten van producer Phil
Spector’s “You’ve Lost That Loving Feeling”
een klassieker, een song die Elvis tijdens zijn Las Vegas periode
op zijn repertoire zette. Helmut slaagt erin om deze ballade op
sublieme wijze in te zingen, ook al maakt hij geen gebruik van de
‘wall of sound’, het handelsmerk van Spector; meteen
��n van de hoogtepunten van de plaat, net als Lotti’s
versie van “In The Ghetto”. Knap zijn het gospelgetinte
“Crying In The Chapel”, het uiterst moeilijk te
coveren “I Just Can’t Help Believing” en het
bluesy gekruide “Heartbreak Hotel”.
Wat kan men als recensent over dit succesalbum nog vertellen,
buiten het feit dat Helmut Lotti wellicht zijn beste cd
afgeleverd heeft, die stormsgewijs Europa verovert en zelfs ver
daar buiten. De prima opname, arrangementen �n uiteraard de
prachtige stem van Lotti springen in het oor. Zestien nummers
telt deze cd die terecht als een originele “Tribute To The
King” kan beschouwd worden!
Universal (065 093-2)
Rock’n’Roll/Pop
(Guido Van Pevenage)
terug naar inhoudstafel
Tocotronic is een trio uit Hamburg dat al enkele jaren noest
aan de weg timmert. Hun muziek evolueerde van indierock naar een
wat meer volwassen indiepop. Hier op hun titelloze 6de cd vullen
ze hun nog altijd ruige gitaren aan met wat strijkers en
electonica. Dirk von Lowtzow is een begenadigd songschrijver,
maar met zo’n naam kan je niet anders dan enkel in het Duits
te schrijven. In het begin klinkt het toch wat onwennig, of je
moest al zo’n enorme fan zijn van de Duitse scene. Toch is
het duidelijk dat Tocotronic niet oogt op een gigantisch
internationaal succes, Duits is nu eenmaal niet de taal van
‘der rock und die roll’. Wat wel in het oog springt
zijn de knappe ietwat po�tische teksten, soms zwaarmoedig, soms
filosofisch, veelal grappig en ironisch.’ This boy is
Tocotronic’ en’ Hi Freaks’ zijn mijn favorieten,
misschien toevallig met een Engelse songtitel? Op dit album staan
veelal (te) lang uitgesponnen nummers met overbodige in -en outro’s.
Voor deze natuurliefhebbende muzikanten wens ik het allerbeste.
In Duitsland wil ik best geloven dat dit een grote band is, hier
heb ik toch sterk mijn twijfels.
**
Pop en populair
Roelp. http://www.fountmusic.nl
http://www.tocotronic.de
terug naar inhoudstafel
Electro-psychedelica, junkie-punk, kraut-horror, … je kan het zo gek niet bedenken of het wordt wel over Primal Scream gezegd en geschreven. Primal Scream is in de eerste plaats een band die alle hoeken van het grote muzikale universum wil ontdekken om daaruit een mix te puren van onnavolgbare chaos en creativiteit. Bobbie Gillespie zit aan het roer van zijn ruimteschip, dat ditmaal de naam Evil Heat heeft meegekregen. Samen met zijn ander Screamers maakt hij er een bezwerende ‘trip’ van. ‘Deep hit of morning sun’, de opener bewijst dat pure psychedelica nog wel degelijk mogelijk is, wat voor stuff deze jongens in hun studio hebben liggen weet ik niet maar het is verdorie goed spul. Electro-punk van de bovenste plank krijgen we dan weer voorgeschoteld met ‘Miss Lucifer’, de eerste single uit dit album. Een ware nachtmerrie. Met ‘Autobahn 66’ gaat het de gezapige toer op, rustig laten meevoeren door de bezwerende krautrock bliepjes. Prachtige zang trouwens op dit nummer. Primal Scream meets Kraftwerk. Ook ‘A scanner darkly’ kan deze vergelijking makkelijk aan. In ‘Rise’ gaan ze dan weer de Godfathers toer op, birth - school - work - death … no thanks! Een protestsong met glam-rock invloeden. ‘The lord is my shotgun’ (met Robert Plant op mondharmonica) gaat terug naar de oude Primal Scream ten tijde van Screamadelica, ondertussen ook al wel tien jaar geleden. In ‘some velvet morning’ zingt Gillespie samen met fotomodel Kate Moss, op zich een gekke combinatie, maar het werkt! Het doet me vooral denken aan Gainsbourg. Met ‘Space blues’ krijgen we een welverdiende rustige afsluiter.
Kortom, deze Schotten hebben zich weer eens overtroffen en
leveren met Evil Heat de perfecte soundtrack voor een
ontstuimige, bloedhete winter.
****
Primal Scream - Evil Heat
In de marge - pop en populair
Columbia - 2002 - sony music
Roel P. http://www.primalscream.net
terug naar inhoudstafel
Wie komt er nu op het idee om 27 !!! muzikanten samen te brengen om gezellig op veertien dagen tijd een album in elkaar te boksen? Ladies and gentlemen : here’s The Reindeer Section! De muzikanten zijn allen gelinkt met de Glasgowse scene en komen uit verschillende bands (Mogwai - Arab Strap - Teenage fanclub - Belle & Sebastian,…). ‘Son of evil reindeer’ is hun tweede plaat. Hierop brengen ze vooral mooie luisterliedjes zonder al te veel moeilijkheden. Het is niet zo dat er bij elk nummer alle muziekanten mee spelen. De drummer blijft zitten en de anderen wisselen af. Dit maakt dat er veel variatie zit in de afzonderlijke nummers zonder dat deze te bombastisch en overvol beginnen te klinken. De afwisseling van de verschillende stemmen en het knappe blazersgezelschap maken het tot een wondermooi resultaat Ze mikken duidelijk op mensen die houden van rustige muziek, maar waar toch een randje aan zit. De productie is ruw, foutjes en nevengeluiden mogen gerust blijven staan en dit geeft het een gezellig in elkaar geknutseld tintje.
Ik krijg zo wat hetzelfde warme gevoel dat ik ook kreeg bij
Kristofer Astr�m. Een aangename plaat voor de koude
winteravonden, een aanrader!
****
The Reindeer Section -Son of evil reindeer
pop en populair
Roelp. http://www.brightstarrecordings.com
http://www.pias.com
http://www.reindeersection.com
terug naar inhoudstafel
THE GOLDEN YEARS OP 7 DECEMBER IN HET ANTWERPS SPORTPALEIS
ANTWERPEN. Op zaterdag 7 december is het voor de oldies-liefhebbers weer afspraak in het Antwerps Sportpaleis voor het traditionele, populaire retro-evenement The Golden Years. Die eerste zaterdag van december hebben de trouwe fans voor de inmiddels veertiende editie rendez-vous met ouwe getrouwen The Troggs, The Rubettes, Middle of the Road, Mud, Dave Dee, Dozy, Beaky, Mich & Tich, Alvin Stardust en Chris Norman van Smokie. Opmerkelijk is dat er nu ook een 100% Belg op de affiche staat: organist-instrumentalist Andr� Brasseur lanceert er nogmaals z’n “Early Bird”, die hem in 1965 een wereldhit bezorgde. Sinds de eerste jaren, toen The Pebbles en The New Inspirations op de affiche stonden, heeft geen landgenoot het Golden Years-podium nog betreden.
Organisator Dani�l Gardin heeft weer voor een affiche gezorgd die garant staat voor ambiance in het Antwerps Sportpaleis. Op 7 december wordt het dus meezingen en -stampen met The Troggs (Wild Thing - With A Girl Like You - I Can’t Control Myself), The Rubettes (Sugar Baby Love - Tonight - Juke Box Jive), Middle of the Road (Chirpy Chirpy Cheep Cheep - Soley Soley - Sacramento), Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich (Hold Tight - Bend It - Zabadak - Legend Of Xanadu, Alvin Stardust (My Coo-Ca-Choo - Jealous Mind - Pretend), Mud (Oh Boy - Tiger Feet - Dynamite - The Cat Crept In) en Chris Norman van Smokie (Living Next Door To Alice - Oh Carol - Stumblin' In).
Kers op de taart wordt Andr� Brasseur. Deze Belgische organist-instrumentalist vergaarde in 1965 wereldfaam met zijn instrumentale compositie “Early Bird”, genoemd naar de eerste communicatiesatteliet die dat jaar in een baan om de aarde werd gestuurd. In eigen land werd dit een nummer ��n en stond deze goed in het oor liggende compositie niet minder dan 4 maanden lang in de hitparade. Op enkele maanden tijd werden wereldwijd meer dan zes miljoen exemplaren van het plaatsje verkocht. Andr� Brasseur werd een veelgevraagd artiest in Europa, de Verenigde Staten en Japan en scoorde nog talrijke hits met instrumentale nummers, die niet zelden ook als jingle voor radioprogramma’s werden gebruikt. Op The Golden Years vertolkt hij naast “Early Bird” ook “Studio 17” en “Red River Rock”.
Tickets voor The Golden Years op zaterdag 7 december om 20.30u. in het Antwerps Sportpaleis kosten € 18,00, € 24,00, € 31,00 en € 39,00 exclusief service- en portokosten. Ze kunnen besteld worden bij Tele Ticket Service op het nummer 070/345.345 of on line via de website http://www.teleticketservice.com
terug naar inhoudstafel
Audio Karate is een punkrockcollectief uit Californi� en zo
zijn er nogal wat. Zelf zweren ze bij bands als The Vandals, The
Ataris, Tsunami Bomb en Guttermouth maar helaas slagen ze er
nergens in om het genre te overstijgen. Op zich zit er geen enkel
slecht nummer tussen maar omdat de meeste nummers ongeveer gelijk
klinken is ook dat geen huzarenstuk. Tijdens nummers als "Rosemead",
"Nintendo 89" en "Halfway descent" krijg je
vooral zin om nog eens iets uit het vroeger werk van Therapy? in
de cd-lader te duwen. De aanwezigheid van gelijkaardige bands
hier te lande zoals Homer, die de vergelijking moeiteloos
doorstaan, doet ons besluiten dat we geen nood hebben aan deze
groep.
Stukken beter en van eigen bodem is Five Days Off. Hun nieuwste
plaat "Coast to coast" klinkt strakker en intenser dan
"Space camp" en biedt overduidelijk meer afwisseling.
De opener "Right place wrong humans" mag bij de beste
hardcoresongs worden gerekend en ook de lange en niet-evidente
intro van "The Sequal" getuigt van visie. Dat de rest
van laatstgenoemde song iets minder beklijft nemen we er graag
bij. In "Checkmate" hadden we graag wat koperblazers �
la Shandon gestoken maar aan de rauwe punk van "Randy"
en de knipoog naar de jaren '80 "She left the building"
kunnen we weinig toevoegen. De basdrum dreunt soms storend in de
boxen en mocht het bij minder aanslagen houden maar voor het
overige blijft dit, als het iets harder mag, een fijne plaat.
Kung Fu Records en Funtime Records
* en ***.
OV
terug naar inhoudstafel
Mustafa G�ndogdu is bij grotere publiek beter bekend als
Mousse T. Onder deze artiestennaam heeft hij reeds grote hits als
‘Horny’ en ‘Sexbomb’ afgeleverd, welke ook
staan op ‘Gourmet de funk’, maar in een totaal andere
versie. Met deze CD laat Mustafa ons kennis maken met lounge,
late night jazz en R&B.
De versie van ‘Horny’ staat in schril contrast met de
gekende versie. Het nummer start als een afgeleide van ‘Fever’
van Peggy Lee, om nadien te ontaarden in een Big Band nummer met
overvloedige percussie en blazersectie. Deze zeer leuke
uitvoering zal zeker geen hit worden, maar laat wel horen dat
Mustafa meer in huis heeft. Ook ‘Sexbomb’ ondergaat een
transformatie, maar minder sterk dan bij ‘Horny’. Aan
de stem van Tom Jones kan weinig veranderd worden, het
croonereffect blijft overheersen. Hier werd weer gekozen voor een
big band uitvoering, want zowel de stem als het nummer zelf lenen
zich daar perfect toe. Naast deze 2 hits staat ook ‘Fire’
met Emma Lanford als vocaliste op deze CD. Dit nummer borduurt
voort op de vorige 2, maar in een moderner jasje. Een leuke
verrassing is de remix van ‘Johnny come home’ van de
Fine Young Cannibals. Daterend uit de jaren 80, werd dit nummer
in een soft-jazz uitvoering gestoken, en heeft buiten de zang een
complete metamorfose ondergaan.
Met deze nummers hebben we wel het interessantste van de CD
gehad, want de rest van de nummers zijn nogal eenvoudig van
structuur en opbouw. Vele nummers vari�ren van een hoog Barry
White gehalte ( Gourmet de funk) over een simpele late-night jazz
uitvoering (Johnny come home’) tot weinig inspirerende
R&B (‘What you say’ en ‘1 touch’)
Een beter nummer is ‘C-movie’, dat zijn inspiratie vond
bij ‘Stem’ van DJ Shadow. Een klassiek ge�nspireerd
pianoloopje over een dreunende hiphopbeat.
Voor vele jonge helden is jazz momenteel een stimulerende
inspiratiebron, maar niet iedereen bezit de kwaliteiten zoals
Jazzanova om dit tot een goed einde te brengen. Mousse T heeft in
het verleden reeds zijn sporen verdiend, maar bij dit album
blijven te weinig nummers hangen om memorabel te zijn.
H.E.
Beats & Bytes
Peppermint Jam Records/Edel
***
terug naar inhoudstafel
Op deze CD zijn drie “oude” werken van Steve Reich samengebracht. Steengoede repetitieve muziek van het zuiverste soort.
Twee werken uit 1973: “Six Pianos” en “Music
for Mallet Instruments, Voices and Organ”. Reich schreef
deze muziek voor zijn eigen ensemble, en gedurende verschillende
uitvoeringen groeide de compositie. Deze werkwijze doet een
beetje aan Haydn denken die het orkest waarvoor hij componeerde
permanent ter beschikking had. Reichs muziek is dan ook boordevol
speelplezier, geen complexe gewrochte toestanden maar aangename
muziek gebracht door enthousiaste muzikanten.
Beide werken zijn gebracht door “Steve Reich and Musicians”,
het ensemble van Reich dus, en de uitvoeringen zijn schitterend.
Men voelt duidelijk dat deze groep zich deze muziek heeft eigen
gemaakt. De golven van het repetitieve hebben een bedwelmend
effect en het einde van het werk is dan ook ontnuchterend. Deze
muziek klinkt alsof ze altijd al bestaan heeft.
Het eerste werk op de CD “Variations for Winds, Strings and Keyboards” dateert van 1979 en is geschreven voor het San Francisco Symphony, die het hier ook vertolken onder leiding van Edo De Waart. Het eerste werk dat Reich niet schreef voor zijn eigen ensemble en dus niet zelf uitvoerde. De stijl is echter volkomen herkenbaar, Reich is er perfect in geslaagd om zijn repetitieve processen om te vormen voor orkest. Het San Fracisco Symphony op zijn beurt heeft zich met deze muziek vertrouwd gemaakt en dit levert eens te meer aangename en meeslepende muziek op.
Deze opnames, die al eerder uitgebracht zijn, vormen een mooi
overzicht van de vroege repetitieve muziek van Steve Reich. Deze
CD is dus absoluut een meerwaarde voor de reeks van Deutsche
Grammophon 20/21 en is de ideale gelegenheid om deze muziek te
herontdekken.
Deutsche Grammophon / Universal
Klassiek - Hedendaags
****
BVH
terug naar inhoudstafel
Hoewel Mahler bezig was aan een tiende symfonie, die door specialisten gereconstrueerd is, wordt de negende steevast de laatste genoemd, vaak nog met als bijnaam “Abschiedssymphonie”. Het heeft allicht te maken met het belang dat gehecht wordt aan “de negen symfonie�n” sinds Beethoven in de 19de eeuw. Maar misschien is niet alles te herleiden tot mythevorming, deze negende van Mahler niet zo expansief: minder groots dan de achtste en minder expressionistisch dan de zesde en de zevende. De negende symfonie straalt een soort van berusting uit.
Een merkwaardig kenmerk van deze symfonie is dat hoewel ze uit
vier bewegingen bestaat, toch het gevoel ontstaat van ��n grote
beweging: langzaam - snel (tweede en derde beweging) - langzaam.
En dit is de reden waarom deze uitvoering een voltreffer van
formaat is, de spanning is schitterend opgebouwd van het begin
tot het einde. Bij deze opname, die een live-opname is, is het
begin van het applaus bijbevoegd en het is veelbetekenend dat het
meer dan een halve minuut duurt nadat de laatste noot is
weggestorven eer het applaus losbarst. Deze uitvoering neemt de
luisteraar echt in zijn greep.
Het enige minpunt is dat twee- of driemaal iemand luidruchtig
kucht. Echt storend is het niet maar het is verbazend dat men dit
met de huidige apparatuur niet kon (of wilde?) wegwerken.
Het is misschien voorspelbaar maar de Berliner Philharmoniker
is werkelijk een toporkest. Het lijkt wonderlijk eenvoudig hoe
Claudio Abbado het orkest door de tweede beweging loodst met al
zijn tempowijzigingen, de citaten komen mooi uit, elk met hun
eigen karakter maar zoals reeds gezegd zonder het geheel uit het
oog te verliezen. In de derde beweging toont het orkest zich als
een virtuoos ensemble, vinnig en pittig, zonder enige logheid.
De laatste beweging is dan weer het tot rust komen maar op wat
een manier, hoewel deze beweging bijna een half uur duurt
verveelt ze nooit, wondermooi!
Na de zevende heeft Abbado met de “zijn orkest”, de
Berliner Philharmoniker ook de negende symfonie van Mahler op
meesterlijke wijze opgenomen. Ik ben in elk geval blij dat hij
dit nog gerealiseerd heeft, nu hij zijn pensioen in het
vooruitzicht heeft.
Deutsche Grammophon / Universal
Klassiek
****
BVH
terug naar inhoudstafel
De Europese Brassbandkampioenschappen begin mei dit jaar in Brussel kregen een pak minder aandacht dan andere evenementen dat weekend, publieksgericht als ze zijn besteedden onze tv-zenders en kranten liever aandacht aan vleselijk plezier, maar zullen de geschiedenis ingaan als een van de meest prestigieuze. In Brussel maakte de Yorkshire Building Society Band (YBS) erg korte metten met de indruk dat ze dit jaar te kloppen waren: Ze haalden zowel in het plichtwerk als het keuzewerk het hoogste aantal punten, in laatstgenoemde categorie zelfs met een fabuleuze 99 op 100 voor hun versie van Derek Bourgeois' erg moeilijke "Concerto grosso", een werk gebaseerd op oudere muzikale vormen die in de zeventiende en achttiende eeuw overheersten.
De suprematie van YBS komt op deze dubbel-cd perfect tot uiting want de hele eerste cd wordt door hen ingepalmd en deze eer is niet eens overdreven. Deze brassband onder leiding van de Australische dirigent David King speelde de door het publiek tot favoriet gebombardeerde aartsrivalen Black Dyke Mills Band weg en toen bleek dat niet zij, maar wel Brassband Willebroek de titel van vice-Europees kampioen wegkaapten, was de overwinning compleet. Het plichtwerk "Chain" van onze landgenoot Piet Swerts, een ritmisch complex meesterwerk met een mooie lyrische beweging is, bevat onder meer technisch zeer zware passages voor alto en bastuba. Behalve de uitvoering van YBS had de uitvoering van Brassband Willebroek evenzeer op deze dubbelaar gemogen, maar van hen krijgen we op deel 2 "Dove descending" van Philip Wilby. Op het galaconcert begeleidde YBS nog onze landgenoot Ivan Meylemans, principal trombone van het orkest van het Concertgebouw in Amsterdam voor het "Trombone concerto" van Derek Bourgeois en brachten ze nog het voor dit galaconcert speciaal geschreven "Hymn of the Highlands" van Philip Sparke, gebaseerd op Schotse volksliederen. Van "Call of the Cossacks", een tweede stuk speciaal geschreven voor het galaconcert door Peter Graham en gebracht door Black Dyke Mills, haalden wegens plaatsgebrek enkel het vierde en het vijfde deel de cd. Naast het al genoemde "Dove descending" van Wilby, de titel komt van een werk van T.S. Eliot, werd ook het keuzewerk van die Black Dyke Mills Band, "Revelation" (eveneens van Wilby) weerhouden, dat gebaseerd is op een thema van Henry Purcell. De titel van het werk komt van de Engelse dichter John Donne (1572-1631) waarin een prachtig duet tussen twee euphoniums zit. "Carnival of Venice" heeft iedere liefhebber van blaasmuziek al ettelijke keren in huis, maar het zou niet rechtvaardig zijn geweest om de euphoniumsolo van Stef Pillaert in de vergetelheid te doen belanden. Ten slotte moet ook de winnende uitvoering van het plichtwerk in eerste divisie vermeld worden: Brass Band Nord Pas-de-Calais (zie ons verslag van het dubbelconcert met Kortrijk Brass Band vorig jaar) won met haar uitvoering van "Excalibur" van Jan Van der Roost.
Hoewel deze dubbelaar een dikke twee uur en twintig minuten
best of voorstelt van de brassbandkampioenschappen van dit jaar,
mag het gezegd dat er nog een derde cd van af had gekund. Want
wat staat er niet op? Om te beginnen de eerste drie delen van
"Call of the Cossacks" en het winnende stuk van de
wedstrijd voor jonge componisten, "Four Britten sketches"
van Simon Dobson. Evenmin zouden we hebben getreurd voor "Harmony
music" van Philip Sparke door Brass Band Treize Etoiles o.l.v.
de legendarische Major Peter Parkes en "Evolutions" van
de Zwitser 2002 Pascal Gendre, die de publieksprijs kreeg in
de componistenwedstrijd. Zelfs zonder deze werken blijft "Highlights"
een must voor al wie muzikaal een brede smaak heeft of beweert te
hebben, al kost het wel enige moeite om eraan te geraken. Hij is
verkrijgbaar via R. Smith & Co, P.O. Box 367, Aylesbury,
Bucks HP22 4LJ in Engeland of sinds kort bij The Salvation Army
via [email protected]. Wie in Londen moet zijn, kan net zo
goed naar Tiverton Street 1, London SE1 6NT (metrohalte Elephant
& Castle).
Doyen Recordings DOY CD136
*****
OV
terug naar inhoudstafel
